1999_zelfportret 1999_30x20, olie en ketchup op doek.

2008.VII_155x115
(de hofnar)
tsja, waar is den tijd, die niet politiek correct was en waarin mensen die er niet uitzagen als alle mensen niet in instellingen werden opgesloten, maar ter vertier en vermaak van dienen edelman dienden.

de hofnar wordt daardoor een symptoom van het individualisme. hij is de enige in het systeem - opgesloten weliswaar - die nog afwijkt... paradox? uitsluitingsmechanismen werken nivellerend.

jammer dat de tv de functie van deze mensen heeft overgenomen.
(ik wil op dit stukje tekst geen reacties dat met de vinger geheven zegt: jammer dat kunt ge toch niet zomaar zeggen zekers want... bespaar me jullie preken. deze tekst is er zelf één)

2009.IV_100x50

2009.IV kent een lange en moeilijke ontstaansgeschiedenis. oorspronkelijk was het een groot schilderij met een wulpse dame op een bed dat dienst deed als een speelgoedautootje. in mijn kindertijd was mijn bed zo ongeveer alles wat ik maar kon bedenken en wat ik nodig had voor mijn spel. daarover wilde ik een schilderij maken: over de kindertijd, de ongebreidelde mogelijkheidszin en de nostalgie. het is iets anders geworden: de stervorm op het hoofd van de patient is voor mij lang een verwijzing geweest naar een foto van Marcel Duchamp, die de moderne kunst heeft uitgevonden en haar dan ook maar direct heeft gedood door haar teneinde te denken. daarin moest ingegrepen worden. in het tendode denken. (een vorig titel was: de anatomieles van dokter Duchamp, artiest, kleine foto)
de anatomieles van dr Tulp - ook al te zien op het schilderij pandora werd een leidraad. ook de domheid sloeg toe op het gezicht van de patient. er was werk aan de winkel. het werd wat het nu is, een klein schilderij over grote ingrepen.



------------------------------------------------------------
dat ik geen hoofdletters gebruik, hebt u te danken aan Marcel Wauters, schrijver.
het gebruik van hoofdletters vergt ook veel meer energie tijdens het typen, en aandacht ook. altijd die extra toets indrukken. ik heb nog van geen wetenschappelijke publicaties hieromtrent weet, maar een exact onderzoek dringt zich op.

2008.III_155x115
(maldoror)

'Gedurende mijn hele leven heb ik gezien dat de mensen met hun smalle schouders, geen enkele uitgezonderd, talrijke en domme daden doen, ik zag dat ze hun medemensen verdierlijkten en de zielen met alle mogelijke middelen slecht maakten. Zij noemen het motief van hun daden: de roem. Bij het zien van dit schouwspel wilde ik lachen zoals de anderen, maar die vreemde nabootsing was mij niet mogelijk. Ik nam een mesje met een vlijmscherp lemmet en ik spleet het vlees op de plaats waar mijn lippen bij elkaar komen. Een ogenblik geloofde ik dat mijn doel bereikt was. Ik bekeek in de spiegel die mond, die ik verwond had door mijn eigen wil! Het was en vergissing! Het bloed dat overvloedig uit de twee wonden vloeide, verhinderde trouwens te onderscheiden of dat nu werkelijk het lachen van de anderen was. Maar na een korte vergelijking zag ik wel dat mijn lachen niet leek op dat van de mensen, dat wil zeggen ik lachte niet.'

Comte de Lautréamont, De zangen van Maldoror, Eerste zang.

2008.II_155x115

pandora is gemaakt aan de hand van een vakantiefoto. ochtend, het snijden van de fruitsla. het werd een mythisch verhaal waarbij er, aan de hand van het schilderij van Rembrandt, een soort hedendaagse variant van pandora ontstond.



het is ook een schilderij van het wegschilderen. wat er overblijft is het wegschilderen van vele andere schilderijen. schilderen en krabben. het wegpeuteren van de verf. een soort plastische chirurg die het laagje vernis niet toevoegt, wel eraf haalt... die de plooien van de huid niet gladstrijkt, wel openrijt om de schoonheid van het huidland zichtbaar te maken.

2009.I_200x150

over zingeving

2008-2010_230x150

snel zal de definitieve versie van het schilderij gepubliceerd worden.

oorspronkelijk stond de danser niet echt op zijn benen. hij was gevallen, erger nog, hij was neergeschoten. in zijn hoofd zijn nog steeds de sporen van dit voorval, dat hem door mijn toedoen overkwam, te zien. nadien heb ik hem als het ware opgefrist. hij kon lopen, op zijn benen staan, dansen. hij werd daarbij zelfs omringd door een dame. sindsdien is hij gelukkig. ook al blijft de wond zichtbaar.

het schilderij is gebaseerd op een schilderij van de britse schilder Micheal Andrews. (copyright: the estate of micheal Andrews)

2008.I_155x115

soms is eenvoud beter, maar het kan maanden of - in dit geval - jaren duren eer het schilderij dat weet.

iedereen die iets van de problematiek van het schilderen wil begrijpen moet het kleine boekje van James Lord over Giacometti lezen. Giacometti, een portret

Giacometti in strijd met dat wat hij ziet en dat wat hij er als kunstenaar van maakt. zeer fascinerend, want dat is de strijd die kunstenaars vandaag nog steeds voeren.

2007 eva en de te grote appel, vorige versies van een dame.