2011.V_200x80
een moeilijke bevalling, dit schilderij. (elk schilderij trouwens) in een vorig leven was het een vrouw met een roze, zeer modieuze jas. maar het roze leek me te fleurig. het verleidde de toeschouwer te veel. mensen hebben de neiging om donkere kleuren te associeren met depressie, licht kleuren met opgewektheid... ik zie het niet zo. voor mij zijn kleuren emotieloos. er zijn slecht mooie en lelijke kleuren. de emotie is een cultureel verschijnsel dat aan de kleur kleeft. alleen maar 'vrolijke kleurtjes, geel en groen en rood', daar krijg ik het van op mij heupen... toch emotie dan? of krijg ik het op en gecultiveerde manier op mijn heupen?
terug naar het schilderij... de koeienkop is van Jan van Imschoot, van een schilderij van hem met drie opgehangen koeien. sterk beeld, goed geschilderd.
maar waarom deze koeienkop op die madame? ik weet het niet, moet ik nog verzinnen...

2011.III_200x115
wat volgt is een beschrijving van de lijdensweg die het schilderij was.
een tafel, het is begonnen met een manneke dat op de tafel was vastgenageld. bloederig. te bloederig. ik wilde vlees. zoiets als de os van rembrandt, of van soutinne... het werd roze in de plaats van vlees. het werd een soort gedoe daar op die tafel... wat? verf. dat is wat een schilder heeft, en dat is wat hij uitbeeldt: verf... af en toe veschijnt er iets herkenbaars. verf dus. veel verf en kleurig, zeker naar mijn doen. alsof er iets verborgen diende te worden... zo fel zijn de kleuren. de tafel verdween en het zwart rondom het kleurige deel leek op de plastiek doorschijnende inpakfolie waarmee bloemen worden ingepakt. De tafel, het vlees, het roze, het werd een boeket... dus toch iets herkenbaars.
de personages... (is het al opgevallen dat alle figuren op mijn schilderijen uit een theater lijken weggelopen... personages bij het eigen leven in mijn verfwereld. de deze hier... er is een soort melancholie, een soort bezinning. alsof ook de personages er niet zijn. alsof ze elders zijn. niet wat, wel waar... dat is de vraag die al mijn schilderen drijft. waar is de mens, waar is de verf die die mens in de verf zet...

2011.I_115x100

borstbeelden... die grieken toch... met hun statische en statig beelden. ik heb ze liever naturel, zwierig en met dikke tetten. ook nietzsche stond voor die verscheurende keuze... hij zou het wel geweten hebben.
maar het blijven beelden van machientjes die de kunstenaar creëert.
(gebaseerd op een foto van dita von teese.)