2011.III_200x115
wat volgt is een beschrijving van de lijdensweg die het schilderij was.
een tafel, het is begonnen met een manneke dat op de tafel was vastgenageld. bloederig. te bloederig. ik wilde vlees. zoiets als de os van rembrandt, of van soutinne... het werd roze in de plaats van vlees. het werd een soort gedoe daar op die tafel... wat? verf. dat is wat een schilder heeft, en dat is wat hij uitbeeldt: verf... af en toe veschijnt er iets herkenbaars. verf dus. veel verf en kleurig, zeker naar mijn doen. alsof er iets verborgen diende te worden... zo fel zijn de kleuren. de tafel verdween en het zwart rondom het kleurige deel leek op de plastiek doorschijnende inpakfolie waarmee bloemen worden ingepakt. De tafel, het vlees, het roze, het werd een boeket... dus toch iets herkenbaars.
de personages... (is het al opgevallen dat alle figuren op mijn schilderijen uit een theater lijken weggelopen... personages bij het eigen leven in mijn verfwereld. de deze hier... er is een soort melancholie, een soort bezinning. alsof ook de personages er niet zijn. alsof ze elders zijn. niet wat, wel waar... dat is de vraag die al mijn schilderen drijft. waar is de mens, waar is de verf die die mens in de verf zet...